Twój trzylatek nie chce cię słuchać, stale się przekomarza, wścieka? Sprawdź, jak sobie wtedy radzić. I czy czasem nie lepiej ulec maluchowi?
Trzylatek nie chce włożyć butów, tylko biega boso w przedszkolnej szatni. Potem, zamiast wracać do domu utartą drogą, idzie w przeciwnym kierunku. O czym świadczy takie zachowanie? O tym, że dziecko rozwija się… książkowo!
Nadpobudliwy trzylatek – co to znaczy?
Trzy-, czteroletnie dziecko to istny wulkan energii. Wszędzie go pełno, wszystko chce wiedzieć, wszystkiego dotknąć. Zainteresowany tym, co go otacza, ciągle zadaje pytania, a do tego zawsze ma swoje zdanie (oczywiście zawsze inne niż mama) i chce działać po swojemu. Ten opis idealnie oddaje charakter twojego dziecka? Nie martw się, że masz niegrzeczne dziecko, które uwielbia robić ci na złość. Ono cię wypróbowuje! Chce się przekonać, na ile może sobie pozwolić. I tak, niektóre dzieci w tym celu stosują różne, bardziej lub mniej wyrafinowane sztuczki, np. krzyczą przeraźliwie, rzucają się na podłogę, tupią nóżkami. Inne znów droczą się z mamą, aby w końcu jednak zrobić to, o co ona prosi. To zupełnie normalne zachowanie.
Czy lepiej ustąpić zbuntowanemu trzylatkowi?
Rodzice trzylatka rzeczywiście nie mają łatwo. Czasem jednak warto odstawić na bok żelazną konsekwencję i pozwolić, żeby maluch postawił na swoim. Jeśli jest to niemożliwe (np. ze względu na bezpieczeństwo), to postaraj się skłonić dziecko do posłuszeństwa – ale nie krzycząc, szarpiąc albo dając klapsy. Spróbuj porozumieć się z dzieckiem, a jeśli konflikt jest drobny, poszukaj szybkiego rozwiązania i zapomnij o nim. Gdy kara jest konieczna, zawsze dostosuj ją do wieku dziecka i jego czynu. Na przykład gdy malec awanturuje się, rzuca zabawkami w brata lub męczy kota, trzeba go stanowczo upomnieć. Jeśli nie przestaje, można go odizolować – posadzić na krzesełku w innym pokoju, by się uspokoił. Dla trzylatka taka kara nie powinna trwać dłużej niż trzy minuty.
Co robić, gdy trzylatek się buntuje?
Trudno przyznać się – przed samą sobą i przed innymi – że dziecko złości albo denerwuje. Jednak dzieci skutecznie umieją wyprowadzić rodziców z równowagi. Oto, jak sobie radzić, gdy emocje sięgają zenitu:
• jeśli czujesz, że jesteś w takim stanie, że możesz zrobić dziecku krzywdę, wyjdź do łazienki lub drugiego pokoju i policz do dziesięciu;
• poszukaj kontaktu z samą sobą. Zastanów się, co czujesz. Gdy dziecko płacze w sklepie, a ty się na nie wściekasz, postaraj się złapać swoje myśli. Może okaże się, że za złością na dziecko kryje się np. obawa, co pomyślą o tobie inni ludzie. Gniew często wynika też z poczucia bezradności, ale bywa sygnałem, że potrzebujesz odpoczynku. Kiedy zyskasz nowe siły, może okazać się, że o wiele lepiej wytrzymujesz płacz czy bunt trzylatka.
4 zasady postępowania ze zbuntowanym trzylatkiem
Dziecko musi zrozumieć, że nie wszystko może zrobić po swojemu. Jak mu w tym pomóc?
1. Staraj się, by upominanie nie było celem samym w sobie. Stosuj je tylko wtedy, kiedy to ma sens (np. gdy natychmiast musisz dziecko przed czymś powstrzymać). Jeśli nie chcesz, by malec rzucał piłką w kuchni, wytłumacz: „Możesz trafić w garnek z gotującą się zupą”. Zaproponuj mu też inną zabawę.
2. Czasem ustąp. Jeśli np. odwiedzili was niespodziewanie kuzyni z innego miasta, pozwól dziecku pójść spać godzinę później, żeby mogło dokończyć zabawę z gośćmi.
3. Myśl o intencjach. Nie złość się, gdy dziecko upuści twój ulubiony kubek, ale stanowczo protestuj, gdy szarpie koleżankę za włosy.
4. Nie wymagaj bezwzględnego, ślepego posłuszeństwa. Trzylatki są skłonne do ciągłego przekraczania granic, ale staraj się unikać poważniejszych scysji z dzieckiem. Odwracaj uwagę, żartuj, szukaj drogi do kompromisu.